در حدیث معتبر از حضرت صادق (ع) نقل شده که:

مشیت حضرت احدیت  چون تعلق گرفت  بر آن که حضرت آدم را خلق نماید جبرئیل را به زمین فرستاد تا این که قبضه از خاک های مختلفه زمین بردارد تا حضرت آدم را از او ایجاد نماید وچون جبرئیل خواست مقداری از خاک بگیرد زمین از او سوال کرد؟ که منظور خدا از خلقت  آدم چیست؟

فرمود آنکه او را وذریه او را مکلف به عباداتی بنمایید وهریک از آنهایی را که اطاعت او را نمودند دائما در جوار  رحمت خویش در بهشت برین از انها پذیرایی نماید وهریک از آنهایی را که نافرمانی کردند تا ابد در زندان آتشین خود جهنم آنها را معذب دارد، زمین چون این سخن را از  جبرئیل شنید او را به حضرت حق قسم داد که از من بر مدار زیرا من طاقت عذاب  حضرت سبحان را ندارم.

ولذا جبرئیل بدونآنکه چیزی از زمین بردارد برگشت و به خدا عرض  کرد چون زمین  مرا به عزت و بزرگواری تو قسم داد از او بر نداشتم خداوند میکائیل (ع) و اسرافیل را هم که از برای آوردن خاک مامور گردانید، زمین  هر یک را قسم داد که از او بر ندارد و آنها هم برگشتند بدون ایکه چیزی از خاک زمین بردارند خداوند عزرائیل را مامور به آوردن خاک نمود و چون عزرائیل خواست از زمین خاک بردارد هرچه زمین او را به خداوند جهان قسم داد که از من بر مدار.

عزرائیل توجهی نکرد و فرمود  من از مخالفت دستور خدای خویش می ترسم وهرگز به واسطه تضرع تو بر خلاف امر خدای خویش نخواهم نمود ولذا مقداری از نقاط مختلفه خاک برداشت وبه نزد حضرت سبحان حاضر نمود.

خداوند از او تقدیر کرد و فرمود چنانچه در آوردن خاک، تو امتثال امر مرا نمودی و به تضرع وزاری زمین رحم نکردی در قبض روح اولاد آدم هم تو را مامور نمودم تا اینکه به احدی رحم ننمایی و در بغل مادر بچه شیر خوار او را قبض روح نمایی وبین مادر وبچه اش جدایی اندازی ودو برادر را به واسطه مرگ از هم جدا سازی وبین زن ومردی که سالها الفت بوده به واسطه مرگ مفارقت اندازی ولذا از این رو حضرت عزرائیل (ع) از طرف حضرت سبحان مامور به قبض روح بندگان خدا گردید.