ای عزیز! آن روزِ با هول و هیبت نام هاست و در این روز آدمیان را انواع مقام هاست، مقام محاسبه، مقام معاتبه، مقام موازنه اعمال، و بازگشت به مرجع و مآل.

اول: قیامت؛ و آن عبارت است از قیام مردم در آن روز که: «یَوْمَ یَقُومُ النّاسُ لِرَبِّ الْعالَمین».
دوم: ساعت؛ و آن اشارت است بدان که آن روز ساعت به ساعت (لحظه به لحظه) باشد که در آید: «وَ یسْأَلُونَک عَنِ السّاعَةِ اَیّانَ مُرْسها»
سوم: طامَّة: یعنی غلبه کننده و آن عبارت از دواهیِ (وحشت های) آن روز است: «فَإِذا جاءَتِ «الطَّامَّةُ الْکُبری»
چهارم: صاخّه؛ یعنی کر کننده، اشارت به هول و هیبت آن روز است: «فَإِذا جَاءَت الصّاخَّة»
پنجم: حاقّه؛ یعنی سزاوار کننده و هر کس را به سزای عمل رساننده: «الَحاقَّةُ ما الْحاقَّة»
ششم: قارِعَه؛ یعنی کوبنده. عبارت است از کوفتگیِ مردم در آن روز که: «اَلْقارِعَةُ ما الْقارِعةُ»
هفتم: واقِعَه؛ اشارت است به وقایعی که در آن افتد: «اِذا وَقَعَتِ الْواقعة»
هشتم: خافِضَه؛ یعنی افکننده و فرو برنده کافران به درکاتِ جهنم.
نهم: رافِعَه؛ بر آرنده مؤمنان به درجاتِ بهشت: «خافِضَةٌ رافعَةٌ»
دهم: آزِفَة؛ یعنی نزدیک شونده: «اَزِفَتِ الْآزِفَةُ»
یازدهم: یَوْمَ الْحَشْر؛ یعنی روز گردآوردن و جمع کردن: «وَ یَوْمَ نَحشُرهُمْ جَمیعا»
دوازدهم: یَوْمُ النُشور؛ یعنی روز زنده شدن: «کَذلِکَ النُّشُور»
سیزدهم: یَوْمُ الْبَعْث؛ یعنی روز برانگیزانیدن: «وَ اَنَّ اللّهَ یَبْعَثُ مَنْ فِی القُبور»
چهاردهم: یَوْمُ الْمَعاد؛ روز بازگشتِ خلایق به حق: «انّا لِلّهِ و اِنّا اِلَیْهِ راجِعُونَ»
پانزدهم: یَوْمُ اَلْمَآبْ؛ روزِ رجوع آدمیان به اللّه تعالی: «وَ اِنّ لِلطّاغینَ لشَرَّ مَآبَ» و «اِنَّ للمُتَّقین لحُسْنَ مآب».
شانزدهم: یَوْمُ الفَصْل؛ روزِ فرق کردن میان اهل جنّت و نار: «هذا یَوْمُ الْفَصْل»
هفدهم: یَوْمُ الآخِر؛ آخرین روز: «مَنْ آمَنَ بِاللّهِ و الْیَوْمِ الْآخِرِ»
هجدهم: یَوْمُ الخُروج؛ روزِ بیرون آمدن از قبر: «ذلِکَ یَوْمُ الخُروج»
نوزدهم: یَوْمُ الدّین؛ یعنی روزِ جزا دادن: «وَ ما ادریکَ ما یَوْم الدِّینِ»
بیستم: یَوْمُ الحِساب؛ روز شمارِ مردم: «هذا ما تُوعدونَ لِیَوْمِ الحِسابِ»
بیست و یکم: یومَ التَّلاقِ؛ یعنی روزِ به هم رسیدن اهلِ آسمان و زمین: «لِیُنْذِرَ یَوْمَ التَّلاق»
بیست و دوم: یَوْمُ التَّناد؛ روزِ یکدیگر را آواز دادن: «إِنّی اَخافُ عَلَیْکُمُ یَوْمَ التَّناد»
بیست و سوم: یَوْمُ الَحَسْرَة؛ روز حسرت: «وَ اَنْذِرْهُمْ یَوْمَ الَحَسْرَةِ»
بیست و چهارم: یَوْمُ التّغابُنْ؛ روزِ بر یکدیگر غبن آوردن، و آن میان اهل بهشت و دوزخ باشد: «ذلِکَ یَوْمُ التَّغابُن»
بیست و پنجم: یَوْمُ الجَمع؛ روزِ گرد آمدن مردم: «یَوْمَ یَجْمَعُکُم لِیَوْمِ الْجَمْعِ»

برگرفته ازسایت سمت خدا