|
امام خامنه ای مد ظله العالی |
|||
|
اما امروز می‌خواهیم از یک چهره سینمادوست و نه سینماگر صحبت کنیم. کسی که اگرچه سایه نام پدر بر سرش کافی بود تا به شهرت برسد، اما در حوزه موسیقی.... در این شرایط وقتی یکی از چهره های محبوب کشورمان متواضعانه میان مردم می‌آید و با آنها به صحبت می‌نشیند، واقعا دست مریزاد دارد. کم نیستند افرادی چون جمشید مشایخی، اصغر فرهادی، محمدعلی کشاورز، شهاب حسینی و... که اخلاقشان همیشه الگوی دیگران بوده و هست. صدای همایون شجریان یکی از شنیدنی‌ترین صداهاست و از سنتی نوازان خوش اخلاق و مردمی‌ایران است که بسیار به سینما و سینماگران ایرانی علاقه دارد. او اطلاعات سینمایی اش را با اتفاقات دنیا به روز می‌کند و این علاقه مندی سبب شده تا در این حوزه دوستان زیادی داشته باشد. *حضور گهگاه شما در جمع های سینمایی خیلی برایمان جالب است. چه بهانه ای باعث حضور یک هنرمند عرصه موسیقی در محافل سینمایی شده است؟
ادامه مطلب ...
خواب دیدم دوش تا مولا امیرالمومنین صدر مجلس بود و می گفت از ولایت اینچنین باب فیض و معرفت راه ولی است
رستگاری در ره فرزند ما سید علی است عشق او در دل نشان عزت است
بی ولایت هر عمل خود موجبات ذلت است هر که فرزندم علی را دوست دارد خویش ماست
روز محشر چون شهید کربلا در پیش ماست آنچه گوید او فقط تفسیر قرآن است و بس جای او را پیش ما هرگز نگیرد هیچ کس در کلامش شک و تردیدی نباشد هیچگاه
روشنی بخشد زمین را تابش خورشید و ماه او سفیر انبیاء و اولیاء گردیده است
گرچه غم ها از خواص امتش هم دیده است امت ما خوب میداند که او فرزند ماست قدردانی از ولایت ای مسلمان پند ماست جعفری جانش فدای رهبر فرزانه است
غیر او در خانه ی دلهای ما بیگانه است خِرقه فقر
بر در ميكـــــدهام دست فشان خواهى ديد پـــــــاىكوبان، چو قلندرمنشان خواهى ديد
باز سرمست از آن ساغر مى، خواهم شد بيهُشم مسخره پير و جـــــــوان خواهى ديد
از درِ مـــــدرسه و ديْــــر برون خواهم تاخت عــــــاكف ســـايه آن سرو روان خواهى ديد
از اقــــامتگه هستى، به سفر خواهم رفت به سوى نيستىام رخت كشان خواهى ديد
خرقــــه فقر به يكباره تهى خـــــواهم كرد ننگ اين خــــرقه پوسيده، عيان خواهى ديد
بــــــاده از ســــاغر آن دلزده خواهم نوشيد فـــــارغم از همه ملك دو جهان خواهى ديد
بهار آرزو
بــــر در ميكـــدهام پرسه زنان، خـــواهى ديد پيــــر دلبــــــاخته با بخت جوان، خواهى ديد
نــــو بهــــار آيـــــد و گلـــــــــزار شكوفا گردد بــــىگمــــان كوتهى عمر خزان، خواهى ديد
مرغ افسرده كه در كنج قفس محبوس است بــــر فـــــــراز فلك از شوق، پران خواهى ديد
سوزش بـــاد دى، از صحنه برون خواهد رفت بـــــارش ابــــــر بهــارى به عيان خواهى ديد
قـــــــــوس را باد بهارى به عقب خواهد راند پس از آن قوس قزح را چو كمان، خواهى ديد
دلبــــــر پردگى از پـــــــرده برون خواهد شد پــــرتـــــو نور رُخش، در دو جهان خواهى ديد
ديار قدس
دست از دلم بدار، كه جانم به لب رسيد انــــدر فــــــراقِ روى تو، روزم به شب رسيد
گفتم به جــان غمزده: ديگر تو غم مخور غم رخت بست و موسم عيش و طرب رسيد
دلـدار من چو يوسف گمگشته بازگشت كنعـــــان، مــــرا ز روى دل مـــــــلتهب رسيد
راز دلــــم كــــــه قلب جفـا ديده ام دريد از سينـــــــهام گذشت و به مغز عصب رسيد
مـــــرغ ديـــــار قدس، از آن پر زنان رميد بــــــــر درگهـــــــى كه بود ورا منتخب، رسيد
دارالسلام، روى سلامت نشــــان نــداد بگــذشت جـــــــان از آن و به دارالعجب رسيد
روى يار
اين رهــــــــروان عشق، كجا مـــىروند زار؟ ره را كنــــاره نيست، چــرا مى نهند بار؟
هـــــر جـــــا روند، جز سر كوى نگار نيست هــــر جـــــــا نهند بــار، همانجا بود نگار
ســـاغـــر نمىستانند از غير دست دوست ســــاقــى نمىشناسند از غيـر آن ديار
در عشق روى اوست، همه شادى و سرور در هجـــر وصل اوست، همه زارى و نزار
از نـــــــور روى اوست، گلستان شود چمن در يـــــاد سرو قــــــامت او، بشكفد بهار
ما را نصيب روى تــــو، با اين حجاب نيست بــــــردار اين حجاب از آن روى گلعــــذار
با كه گويم
بــــا كــــــه گويم غم ديوانگى خود، جز يار؟ از كه جويم ره ميخــانه، به غير از دلدار؟
سرّ عشق است كه جز دوست نداند ديگر مــىنگنجد غم هجـــران وى، اندر گفتار
نــــو بهـــــــار است، درِ ميكـده را بگشاييد نتـــــوان بست در مـــيكده در فصل بهار
بــــاده آريد در اين فصل، بـــــه ياد سـاقى نســـــزد رفت به گلــزار بدين حال خمار
خَم زلفـــــــى بگشا، اى صنم باده فروش حـــاجت اين دل غمگين به سر زلف برآر
روز ميلادِ مهين عاشــــق يار است، امروز مـــــــددى كن، سر خُم را بگشا بر ابرار
حالتــــــــى رفت ز ديدار رُخش بر مستان مىنگويم به كسى، جز صنم باده گسار
باده هوشيارى
بــرگير جام و جــامه زهد و ريا درآر محـــراب را به شيخ ريــــــــاكـــــار واگــــذار
بــــــا پير ميكده، خبــر حال ما بگو بـــــــا ســــاغرى، برون كند از جان ما خمار
كشكول فقــر شد سبب افتخار ما اى يـــــــــار دلـــــفريب، بيفـــــزاى افتخـــار
مــــا ريزه خوار صحبت رند قلندريم با غمـــزهاى نــــــواز، دل پيـــــــر جيره خـوار
از زهر جانگداز رقيبم سخن مگوى دانــــــى چهها كشيدم از اين مـــــار خالدار؟
بــوس و كنار يار، به جانم حيات داد در هجر او، نه بــوس نصيب است و نى كنار
هشــدار ده به پير خرابات، از غمم ســـاقى، ز جــــام بـــــــاده مرا كرد هوشيار
خُم مى
دكّـــــه عطر فروشى است و يا معبر يار؟ مـــــاه روشنگــــر بزم است و يا روى نگار؟
اى نسيم سحـــــرى، از سر كويش آيى كـــه چنين روح فــــزايى و چنين غاليه بار؟
غمزهاى تا بگشــــــايى به رُخم راه اميد لطفى اى دوست، بر اين دلشده زار و نزار
در ميخانه به رويـــم بگشوده است حريف ســـــاغرى از كف خود بازده، اى لاله عذار
خُم مى زنده، اگر ساغرى از دست برفت ســــر خُم باز كـــــــن و عقده ز جانم بردار
بــــر كَنَم خـــرقه سالوس، اگر لطف كنى ســـــــــر نهم بر قَدَمَت خرقه گذارم بكنار
ديار دلدار
كــــور كورانه به ميخانه مرو، اى هشيار خـــانه عشق بــــود، جــــــامه تزوير برآر
عـاشقانند در آن خانه، همه بى سر و پا سروپـــــايى اگرت هست، در آن پانگذار
تــــو كه دلبسته تسبيحى و وابسته دير ســـاغر بـــــــاده از آن ميكده، اميد مدار
پاره كن سبحه و بشكن درِ اين دير خراب گر كه خــواهى شوى آگاه، ز سرّالاسرار
گـــر ندارى سر عشاق و ندانى ره عشق سر خــود گير و ره عشق به رهوار سپار
باز كن اين قفس و پاره كن اين دام از پاى پــــرزنان، پـــــردهدران رو به ديــــار دلدار
پرتو خورشيد
مــــژده اى مــرغ چمن، فصل بهار آمد باز موسم مىزدن و بـــوس و كنار آمد باز
وقت پـــــــژمـــردگى و غمزدگى آخر شد روز آويختن از دامــــــن يــــار آمد بــــاز
مـــــُردگيها و فـــرو ريختگيهـــــــــا بشدند زندگيها به دو صد نقش و نگار، آمد باز
زردى از روى چمـــــن بار فرابست و برفت گلبن از پــــرتـو خورشيد به بار آمد باز
ساقى و ميكده و مُطرب و دست افشانى به هــــــواى خَم گيسوى نگار آمد باز
گــــر گذشتى به درِ مدرسه، با شيخ بگو: پى تعليم تــــــو، آن لاله عذار آمد باز
دكــــه زُهــــد ببنديد در اين فصـــل طَــرب كه به گـــــوش دلِ ما نغمه تار آمد باز
مستى عشق
در ميخـــــانه به روى همــــــــــــــه باز است هنوز سينــــــه سوخته در سوز و گـــداز است هنوز
بى نيازى است در اين مستى و بيهوشى عشق درِ هستــــى زدن از روى نيــــــــاز است هنوز
چـــــــاره از دورى دلبـــــــر نبـــــــود، لب بـــــربند كه غلام درِ او، بنـــــده نــــــــــواز است هنـــوز
راز مــــــگشاى، مـــــــگر در بـــــــرِمست رُخ يار كه در اين مـــــــرحله، او محرم راز است هنوز
دست بـــــــ-ردار ز ســـــــوداگرى و بــــوالهوسى دست عشــّاق سوى دوست دراز است هنوز
نــــــرسد دست مــــــــن ســـــــوخته بردامن يار چه تـــوان كرد كه در عشوه و ناز است هنوز؟
اى نسيم سحـــــــرى، گـــــــــر سر كويش گذرى عطـــــر بـــــرگير كه او غاليه ساز است هنوز
سايه سرو
ابـــــــرو و مژّه او تير و كمان است هنوز طرّه گيسوى او عطر فشان است هنوز
مـــــا به سوداگرى خويش، روانيم همه او به دلبردگى خويش روان است هنوز
ما پى ســايه سَروش به تلاشيم، همه او ز پندار من خسته، نهان است هنوز
ســر و جانى نبود تا كه به او هديه كنم او سراپاىْ همه روح و روان است هنوز
من دلســـــوخته، پــــروانه شمع رخ او رُخِ زيباش عيان بود و عيان است هنوز
قدسيــــان را نرسد تا كه به ما فخر كنند قصّه عَلّمَ الاسما به زبان است هنوز
عروس صبح
امشب كه در كنار منى، خفته چون عروس زنهــــار تا دريــــغ ندارى، كنــــــــــار و بوس
اى شب، بگيـــــر تنگ به بر نوعروس صبح امشب كه تنگ در بر من، خفته اين عروس
لب بر نــــــدارم از لب شيرين شكّــــــرش گـــــــــر بانگ صبح بشنوم و گر غريو كوس
يا رب، ببند بــــــــــر رُخ خورشيد، راه صبح در خواب كـــــن موذن و در خاك كن خروس
يك امشبى كه با منى، از راه لطف و مهر جبــــــــران شود بقيّـــه عمر، ار بود فسوس
نارِندَم ار بخــواهم كاين شب، سحر شود باشد اگــــــــــر به تخت سليمانىام جلوس
هندى ز هند تا به سر كويت آمده است كى دل دهد به شاهى شيراز و ملك طوس
فنون عشق
جامى بنوش و بر در ميخانه، شاد باش در يـاد آن فرشته كه توفيق داد، باش
گــــر تيشــــــــهات نباشد تا كوه بركنى فرهــاد باش در غم دلدار و شاد باش
رو حلقـــــــه غلامى رندان به گوش كن فرمــــــانرواى عالم كون و فساد باش
در پيچ و تاب گيسوى ساقى، ترانه ساز با جان و دل لواى كش اين نهاد، باش
شـــــاگرد پيرميكده شو در فنون عشق گــردن فرازْ بر همه خلق، اوستاد باش
مستان، مقام را به پشيزى نمــــىخرند گـــو خسرو زمـــــــانه و يا كيقباد باش
فـــــــرزند دلپذير خـــــــــرابات، گر شدى بگــذار ملك قيصر و كسرى به باد باش
آواز سروش
بر در ميكــــــــده، پيمانه زدم خرقه به دوش تا شـــود از كفــــــم آرام و رَوَد از سر هوش
از دم شيخ، شفـــاى دل من حاصل نيست بايدم، شكـــــــــوه برم پيش بت باده فروش
نه محقق خبــــــرى داشت، نه عارف اثرى بعد از اين، دست من و دامن پيرى خاموش
عالم و حوزه خود، صوفى و خلوتگه خويش ما و كـــــــــوى بت حيرتزده خانه به دوش
از در مـــــــــــدرسه و دير و خرابات شدم تا شــــــوم بر در ميعادگهش حلقه به گوش
گوش از عــــــــربده صوفى و درويش ببند تا به جــانت رسد از كوى دل، آواز سروش
پير مغان
عهدى كه بسته بودم با پير مى فروش در ســـال قبل، تــــــازه نمودم دوباره دوش
افسوس آيــــدم كه در اين فصل نوبهار ياران تمام، طـــــرف گلستان و من خموش
من نيز با يـــكى دو گُلنـــــــدام سيمتن بيرون روم به جانب صحرا، به عيش و نوش
حيف است اين لطيفه عمر خــداى داد ضـــــــايع كنــــم به دلق ريايىّ و ديگجوش
دستى به دامـــــن بت مه طلعتى زنم اكنون كه حاصلم نشد از شيخ خرقه پوش
از قيل و قــال مدرسهام، حاصلى نشد جـــــــز حرف دلخراش پس از آنهمه خروش
حالـــى به كنج ميكده، با دلبرى لطيف بنشينم و ببندم از اين خلق، چشم و گوش
ديگـــر حديث از لب هندى تو نشنوى جـــــز صحبت صفاى مى و حرف مىفروش
آتش فراق
بيــــدل كجـــا رود، به كه گويد نياز خويش؟ با ناكسان چگونه كند فاش، راز خويش؟
با عــــــــاقلانِ بىخبر از ســــوز عاشقى نتــوان درى گشود ز سوز و گداز خويش
اكنــــــون كـــه يار راه ندادم به كوى خود مـــــا در نياز خويشتن و او به ناز خويش
با او بگــــو كه: گوشه چشمى ز راه مهر بگُشــــــا دمى به سوخته پاكباز خويش
مـــــــــــــا عاشقيم و سوخته آتش فراق آبـــــــى بريز، با كف عاشق نواز خويش
بيچارهام ز درد و كسى چاره ساز نيست لطفــــى نماى، با نظر چاره ساز خويش
با مـــــــوبدان بگو: ره ما و شما جداست ما با ايـــاز خويش و شما با نماز خويش
در هواى دوست
من در هواى دوست، گذشتم ز جان خويش دل از وطــــــن بريدم و از خاندان خويش
در شهر خـــــويش، بود مرا دوستان بسى كردم جـــدا، هواى تو از دوستان خويش
من داشتم به گلشن خـــــــود، آشيانهاى آواره كــــرد عشق توام ز آشيان خويش
مىداشتم گمان كه تــــو با من وفا كنى ورنه، برون نمىشدم از بوستان خويش
محرم عشق
وه، چه افراشته شد در دو جهان پرچم عشق آدم و جنّ و مَلَك، مانــده به پيچ و خم عشق
عــــرشيان، نـــــــالـــــه و فرياد كنان در ره يار قدسيان بر سر و بر سينه زنان، از غم عشق
عـــــــاشقـــــــــان از در و ديــوار هجوم آوردند طـــرفه سرّى است هويدا، ز در محكم عشق
ريــــــــــــزه خــوارانِ درِ ميكده شاداب شدند جلــوهگاهى است ز رندان، به درِ خاتم عشق
غــــــم مخور، اى دل ديوانه كه راهت ندهند پيش سالــــك نبود فرق، ز بيش و كم عشق
به حـــــــــــريفانِ ستم پيشه، پيامم برسان جـــــــز من مست، نباشد دگرى محرم عشق
جلوه ديدار
پـــــــرده برگيـــر كه من يار توام عــاشقم، عاشق رخسار توام
عشوه كن، نـــاز نما، لب بگشا جــــان من، عاشق گفتار توام
بــــــــر ســـر بستر من پا بگذار مــــــنِ دلسوخته، بيمار توام
بـــا وصــــالت ز دلم عقده گشا جـــــلوهاى كن كه گرفتار توام
عـــــاشقى سر به گريبانم، من مستم و مــــرده ديــــدار توام
گر كُشى يا بنوازى، اى دوست عــــاشقــــــم، يار وفادار توام
هــــر كه بينيم، خريدار تو است مـــــن خريــــــــدارِ خريدارِ توام
محرم اسرار
هيچ دانــــى كه مــــــنِ زار گرفتار توام با دل و جان، سببِ گرمىِ بازار توام
هر جفا از تو به من رفت، به منت بخرم به خــــدا يــــــار توام، يارِ وفادار توام
تــــــــار گيسوى تو آخر به كمندم افكند من، اسير خم گيسوى تو و تار توام
بس كن اى جغد، ز ويرانه خود دم بربند كه در اين دايره، من نقطه پرگار توام
عـــارفان پرده بيفكنده به رخسار حبيب مـــــــن ديوانه، گشاينده رخسار توام
عــاشقان سرّ سويداى تو را فاش كنند پيش من آى كه من محرم اسرار توام
روى بگشـــــــــاى بر اين پير ز پا افتاده تا دم مرگ به جان، عاشق ديدار توام
فصل طرب
دست افشــــان به سر كـــوى نگار آمدهام پــــاىكـــــــوبان ز پـــى نغمه تار آمده ام
حـــاصل عمــــر اگـــــــر نيْم نگاهى باشد بهـــــر آن نيم نگـــــــه، با دل زار آمده ام
بـــــاده از دست لطيف تو در اين فصل بهار جــــان فزايد كه در اين فصل بهار آمده ام
مطرب عشق كجا رفته، در اين فصل طرب كه به عشق و طربش باده گسار آمدهام
در ميخـــــانه گشاييد كه از مسلخ عشق بــــــه هــــــواى رُخ آن لاله عذار آمدهام
جـــــامه زهــــد دريــــدم، رهم از دام بلا بــــــاز رستم، ز پى ديـــــــدن يار آمدهام
به تمـــــاشاى صفاى رخت، اى كعبه دل به صفــا پشت و سوى شهر نگار آمدهام
نهانخانه اسرار
بــــــــر در ميكــــــده از روى نيــــاز آمدهام پيش اصحاب طريقت، به نمـــاز آمدهام
از نهــــــــــانخـــــانه اســــرار، ندارم خبرى به در پيــــــر مغـان صـــاحب راز آمدهام
از ســـــر كـــــــــوى تو رانـدند مرا با خوارى با دلــــــى سوخته از باديــه باز آمدهام
صوفى و خرقه خود، زاهد و سجّاده خويش من سوى دير مغان، نغمه نـواز آمدهام
با دلــــى غمــــــزده از دير به مسجد رفتم به اميدى هِله با سوز و گـــداز آمده ام
تا كنــــــــد پـــــــرتو رويت به دو عالم غوغا بــــر هــــر ذره، به صد راز و نياز آمدهام
آيينه جان
بــــــر در ميكــــــــــــده بگذشته ز جان، آمدهام پشت پايى زده بر هر دو جهان، آمدهام
جــــــــان كه آيينه هستى است در اقليم وجود بـــر زده سنگ به آيينـــه جــان، آمدهام
ســــــــرّهستى چو نشد حاصلم از ملك شهود در نهانخـــانه پى ســـرّ نهــــان، آمدهام
جلــــــــــوه روى تو بى منّت كس مقصود است كـــاين همه راهْ كران تا به كران آمدهام
دستگيـــــــــرى كنم اى خضر كه در اين ظلمات پــــى سرچشمــــه آب حَيــَوان آمدهام
همّت اى دوست كه من، چشم ببستم ز جهان به ســــر كوى تو، چشمِ نگران آمدهام
خوشدل از عاقبت كار شو، اى هندى، از آنك بر در پيــــر ره از بخت جـــــوان آمده ام
گنج نهان
بـــــــــــــــر در ميكــــده با آه و فغان آمدهام از دغـــلبــــــــازى صوفى به امان آمدهام
شيخ را گـــــو كــه درِ مــدرسه بربند كه من زيـن همـــه قال و مقال تو، به جان آمدهام
سر خـــــــــُم باز كــن اى پير كه در درگه تو با شعف، رقص كنان دست فشان آمدهام
گــــــرهـــــــــى باز نگــردد، مگر از غمزه يار بـــر درش بـــا تــــن شوريده، روان آمدهام
همه جا خانه يار است كه يارم همه جاست پس ز بتخانه سوى كعبه چسان آمدهام؟
راز بگشــــا و گــــــــره باز و معمـــــا حل كن كــــه از اين باديه، بى تاب و توان آمدهام
تــــــا كــه از هيچ كنم كوچ به سوى همه چيز بــــوالهوس در طمـــع گنج نهان، آمدهام
نيم غمزه
پــــروانــــــــه وار بر در ميخانــه، پر زدم در بستــه بــــود با دل ديـــــوانــــه در زدم
خــــــوابم ربود، آن بت دلدار تــا به صبح چـــــون ــرغ حق، ز عشق ندا تا سحر زدم
ديــــدار يـــــار گر چه ميسر نمـى شود مـــن در هــــواى او، به همـــه بام و بر زدم
در هــــر چه بنگــرى، رخ او جلوهگــر بُوَد لـــــوح رُخش به هــــر در و هـــر رهگذر زدم
در حــــال مستى، از غم آن يار دلفـريب گاهى به سينه، گاه به رُخ، گـه به سر زدم
جـــان عزيـــــز من، بت من چهره باز كرد طعنــــه به روى شمس و بــه روى قمر زدم
يارم به نيم غمزه چنان جان من بسوخت كــــآتش به ملك خـــاور و هــــم، بــاختر زدم
چشم بيمار
من به خال لبت اى دوست گرفتار شدم چشم بيمــــار تــــو را ديــدم و بيمار شدم
فارغ از خود شدم و كوس اناالحق بزدم همچــــو منصــور خــــــريدار سرِ دار شدم
غم دلدار فكنده است به جانم، شررى كـــه بـــه جــــان آمدم و شهره بازار شدم
درِ ميخانه گشاييد به رويم، شب و روز كه من از مسجد و از مدرسه، بيزار شدم
جــــامــه زهد و ريا كَندم و بر تن كردم خــــرقــــه پيــــر خـــراباتى و هشيار شدم
واعـــظ شهــر كــه از پند خود آزارم داد از دم رنــــد مــــىآلــــوده مــــَددكار شدم
بگـــذاريــــد كــــه از بتكــده يادى بكنم مـــن كـــه با دستِ بت ميكده، بيدار شدم
شهره شهر
بـــه كمنـــــــــد ســر زلف تو، گرفتار شـدم شهــــره شهر به هر كوچه و بازار شدم
گــــــر بـــــــرانـــــــى ز درم، از در ديگـر آيم گــر برون راندىام، از خانه ز ديوار شدم
مستى علم و عمل رخت ببست از سر من تـــا كـــه از ساغر لبريز تو، هشيار شدم
پيش مــــــن هيچ به از لذّت بيمارى نيست تـــا ز بيمــــــارى چشمان تو بيمار شدم
نشــــود بــــــر ســـر كـــــوى تو بيابم راهى از دم پيــــــر در اين راه، مــــددكار شدم
دامـــــن از آنچــــه كــــه انباشتــهام، برچيدم تا كـــه خجلت زده در خدمت خمّار شدم
ياد دوست
ي___اد روزى كه به عشق تو گرفتار شدم از سر خــــويش گذر كرده، سوى يــــار شدم
آرزوى خ___م گيس__وى تو، خم كرد قدم بـــاز، انگشت نمـــــاى ســـــر بـــــازار شدم
طُ__رفه روزى كه شبش با تو به پايان بردم از پــــى حســــرت آن مـــــونس خمّار شدم
با كه گويم كه دل از دورى جانان چه كشيد طاقت از دست بــرون شد كه چنين زار شدم
يار در ميك__ده ، بايد سخن دوست شنيد طــــوطى بــــــاغ چــــــه داند، برِ دلدار شدم
آن ط__رب را ك_ه ز بيمارى چشمت ديدم فـــــارغ از كـــوْن و مكان گشتم و بيمار شدم
آرزوها
در دلـــــــم بــــــــود كه آدم شوم؛ امّا نشدم بــــىخبر از همه عالم شوم؛ امّا نشدم
بـــــــر درِ پيــــــرِ خــــــرابــــات نهم روى نياز تا بــه اين طايفه محرم شوم؛ امّا نشدم
هجرت از خويش كنم، خانه به محبوب دهم تا بـــه اسمـــــاء معلّم شوم؛ امّا نشدم
از كف دوست بنوشم همه شب باده عشق رستــــه از كوثر و زمزم شوم؛ امّا نشدم
فــــــــــارغ از خـويشتن و واله رخسار حبيب همچنــــان روح مجسم شوم؛ امّا نشدم
سر و پا گوش شوم، پاى به سر هوش شوم كـــــز دَم گرم تو مُلهَم شوم؛ امّا نشدم
از صفــــــا راه بيابــــــم به ســــــــوى دار فنا در وفــــا يــــــار مسلّم شوم؛ امّا نشدم
خواستم بر كنم از كعبه دل، هر چه بت است تــــا بــــرِ دوست مكرّم شوم؛ امّا نشدم
آرزوهــــا همـــــه در گور شد اى نفس خبيث در دلــــم بــــود كـه آدم شوم؛ امّا نشدم
فراق يار
از تـــو اى مىزده، در ميكده نامـــى نشنيدم نــزد عشـــــّاق شدم، قـــــامت سرو تو نديدم
از وطـن رخت ببستـــــم كــــه تو را بــاز بيابم هـــر چـــه حيرتزده گشتم، به نوايى نرسيدم
گفتــــم از خــــــود بــــرهم تا رخ ماه تو ببينم چـــه كنـــم مـــن كـه از اين قيد منيّت نرهيدم؟
كــــوچ كـــردند حـــريفان و رسيدند به مقصد بــــى نصيبم مــــن بيچـــاره كه در خانه خزيدم
لطفى اى دوست كه پروانه شوم در بر رويت رحمـــــى اى يـــــار كـــــه از دور رســانند نويدم
اى كــه روح منـــى، از رنج فراقت چه نبردم؟ اى كه در جان منى، از غم هجرت چه كشيدم؟
كعبه مقصود
هـــر جا كه شدم، از تو ندايى نشنيدم جـــز از بت و بتخــــانه، اثـــر هيچ نديدم
آفـــــاق پر از غلغله است از تو و هرگز بــــا گــــوش كر خود به صدايى نرسيدم
دنيـــا همه درياى حيات و من مسكين يـك قطره از اين موج خروشان، نچشيدم
رفتند حــــريفان به سوى كعبه مقصود بــا محملــــى از نور و به گردش نرسيدم
اين خــــرقه پوسيده، رها كرده و رفتند مـــن شـاد به اين پوسته در خرقه خزيدم
صاحبدل آشفته گذشت از پل و من باز دنبـــال خســــان پشت به پل كرده دويدم
مرغان همه بشكسته قفس را و پريدند مــن در قفس افتــــاده، به خــود تار تنيدم
يــا رب! شود آن روز كه در جمع حريفان بينم كـــه از اين لانــــه گنديــــــده پريدم؟ پرواز جان
گــــــــــر به سوى كوچه دلدار راهى باز گردد گر كه بخت خفته ام با من دمى همساز گردد
گر نسيم صبحگاهى، ره به كوى دوست يابد گــــــر دل افســرده با آن سرو قد همراز گردد
گـــــر نى از درد دل عشاق، شرحى باز گويد گــــــــر دل غمــــــديده با غمخواه همآواز گردد
گــــــر سليمان بر غم مور ضعيفى رحمت آرد در بر صاحبـــــــــــــدلان والاى و سرافراز گردد
در هوايش سر سپارم، در قدومش جان بريزم گــــــــــر برويم در گشايد، گر به نازى باز گردد
سايـــه افكن بر سرم، اى سرو بستانِ نكويى تـــــا كــــــــــه جانم از جهان، آماده پرواز گردد
غم يار
بـــــــــــــــاده از پيمانه دلدار، هشيارى ندارد بىخـــــــودى از نوش اين پيمانه، بيدارى ندارد
چشم بيمار تو هر كس را به بيمارى كشاند تا ابـــــــــــــــد اين عاشق بيمار، بيمارى ندارد
عاشق از هر چيز جز دلدار، دل بركنده خامش چونكه با خود جز حديث عشق، گفتارى ندارد
بــــا كـــــه بتوان گفت از شيرينى درد غم يار جز غــــم دلدار، عاشقپيشه غمخوارى ندارد
بر ســــر بـــــــــالين بيمار رخت، روزى گذر كن بين كه جز عشق تو بر بالين، پرستارى ندارد
لطف كن اى دوست، از رخ پرده بگشا، ناز كم كن دل تمنـــــــــــــــايى ز دلبر غير ديدارى ندارد
اخگر غم
آنكــــــــــه ما را جفت با غم كرد، بنشانيــــد فرد ديــــــــــدى آخـــر پرسشى از حال زار ما نكرد؟
بـــــــــــر غَمِ پنهانْ اگر خواهى گــــواهى آشكار اشك ســــــــــرخم را روان بنگر تو بر رخسار زرد
آتش دل را فــــــــــــرو بنشـــــانم ار با آب چشم بـــــــــــــر دو عالم اخگر غم مىزنم با آه سرد
گـــــر نه خود، رخسار زيبــــــاى تو ديد اندر چمن گــــــــــرد باد اندر رُخ گل مى فشانَد از چه گرد؟
مى نيــــــــــــــــارم ز آستانت روى خود برداشتن گــــر دو صد بارم ز كوى خويشتن، سازى تو طرد
بشنوم گر، با مـــــن بيدل تــــــــــــو را باشد ستيز جـــــــــــان به كف بگرفته بشتابم به ميدان نبرد
هندى اين بسرود هرچند اوستادى گفته است: مرد اين ميدان نيم من، گر تو خواهى بود مرد
سفر عشق
بــــــــــــا دلِ تنگ به ســـوى تو سفر بايد كرد از ســـــــــــر خويش به بتخانه گذر بايد كرد
پيــــــــر مـــا گفت: ز ميخانه شفا بايد جست از شفـــــــــــا جستنِ هر خانه حذر بايد كرد
آنكــــه از جلوه رخسار چو ماهت، پيش است بىگمـــــــــــــــان معجزه شقِّ قمر بايد كرد
گــــــــــــــر درِ ميكـــده را پير به عشاق گشود پس از آن آرزوى فتــــــــــــح و ظفـر بايد كرد
گـــــر دل از نشئه مى، دعوى سردارى داشت به خــــــــود آييــد كه احساس خطر بايد كرد
مـــژده اى دوست كه رندى سر خُم را بگشود بـاده نــــــوشان لب از اين مائده، تر بايد كرد
در رهِ جستن آتشكـــــــــــــــده سر بايد باخت به جفـــــــــــا كارى او سينه، سپر بايد كرد
ســـــر خُـــــــم باد سلامت كه به ديدار رخش مستِ ســــــــــــاغر زده را نيز خبر بايد كرد
طــــرّه گيسوى دلدار به هر كوى و درى است پس به هر كوى و در از شوق سفر بايد كرد
قبله عشق
بهــــــــــــــــار شد، در ميخـــانه باز بايد كرد به ســــوى قبله عاشق، نماز بايد كـرد
نسيم قــــــدس به عشـــاق باغ مژده دهد كه دل ز هر دو جهان، بى نياز بايد كــرد
كنــــون كه دست به دامــان سرو مىنرسد بـــــــه بيد عاشق مجنون، نياز بايد كرد
غمى كه در دلـــم از عشق گُلعذاران است دوا به جــــــــام مىِ چاره ساز بايد كـرد
كنـــــون كه دست به دامان بوستان نرسد نظـــــــر به ســرو قدى سرفراز بايد كرد
صبح اميد
عشقت انـــــــــدر دلِ ويرانه ما منزل كرد آشنا آمــــد و بيگانـــــــــه مرا زين دل كرد
لبِ چـــــون غنچه گل، بازكن و فاش بگو سرّ آن نقطه كه كـار من و دل مشكل كرد
يــــاد روى تو، غم هر دو جهان از دل برد صبح امّيـــــد، همه ظلمت شب باطل كرد
جان من، گر تو مرا حاصلى از عمر عزيز؟ ثمر عمر جـز اين نيست كه دل حاصل كرد
آشنا گــر تويى، از جور رقيبم غم نيست روى نيكـــــــوى تو هر غم ز دلم، زايل كرد
نــــرود از سر كوى تو چو هندى هرگز آن مسافر كه در اين وادى جان منزل كرد
عشق دلدار
چشم بيمــــــار تو اى مى زده، بيمارم كرد حلقــــــــــــه گيسويت اى يار، گرفتارم كرد
سرو بستاـــــــــنِ نكويى، گل گلــزار جمال غمــــــــزه ناكرده، ز خوبان همه بيزارم كرد
همه مىزدگــــــان هوش خود از كف دادند ساغر از دست روانبخش تو، هشيارم كرد
چه كنم؟ شيفتـهام، سوختــــهام، غمزدهام عشــــــــوه ات، واله آن لعل گهر بارم كرد
عشق دلـــــدار چنان كـــــرد كه منصورمنش از دي<
درباره وبلاگ  امیدوارم که مطالب وبلاگ من برای شمامفیدباشد. باآرزوی موفقیت برای شما موضوعات آخرین مطالب پيوندها
نويسندگان
|
|||
 |
تبادل لینک
هوشمند 
آمار
وب سایت: